Strony niniejszej konwencji, 

przypominając 1 zasadę Deklaracji Sztokholmskiej w sprawie środowiska człowieka, 

przypominając także 10 zasadę Deklaracji z Rio w sprawie Środowiska i Rozwoju, 

przypominając również rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 37/7 z 28 października 1982 r. w sprawie Światowej Karty Przyrody i nr 45/94 z 14 grudnia 1990 r. o potrzebie zapewnienia zdrowego środowiska dla pomyślności jednostek, 

przypominając Europejską Kartę Środowiska i Zdrowia uchwaloną na Pierwszej Europejskiej Konferencji na temat Środowiska i Zdrowia Światowej Organizacji Zdrowia we Frankfurcie nad Menem, Niemcy, 8 grudnia 1989 r., 

potwierdzając potrzebę ochrony, zachowania i ulepszania stanu środowiska oraz zapewnienia zrównoważonego i przyjaznego środowisku rozwoju, 

uznając, że odpowiednia ochrona środowiska jest niezbędna dla ludzkiej pomyślności i korzystania z podstawowych praw człowieka, włączając w to prawo do życia jako takiego, 

uznając także, że każda osoba ma prawo do życia w środowisku odpowiednim dla jej zdrowia i pomyślności oraz obowiązek, tak osobiście jak i we współdziałaniu z innymi, ochrony 
i ulepszania środowiska dla dobra obecnych i przyszłych pokoleń, 

zważywszy na to, że aby być zdolnym do dochodzenia tego prawa i spełniania tego obowiązku, obywatele, w sprawach dotyczących środowiska, muszą mieć dostęp do informacji, muszą być uprawnionymi do uczestnictwa w podejmowaniu decyzji i muszą mieć dostęp do wymiaru sprawiedliwości, oraz potwierdzając w tym względzie, że obywatele mogą potrzebować pomocy w celu realizacji swoich praw, 

uznając, że, w dziedzinie środowiska, ułatwiony dostęp do informacji i udział społeczeństwa w podejmowaniu decyzji poprawia jakość i wykonanie decyzji, przyczynia się do wzrostu społecznej świadomości zagadnień dotyczących środowiska, daje społeczeństwu sposobność wyrażania swojego zainteresowania a władzom publicznym możliwość należytego uwzględniania takiego zainteresowania, 

dążąc w ten sposób do wzmożenia odpowiedzialności i jawności w podejmowaniu decyzji i wzmocnienia społecznego poparcia dla decyzji dotyczących środowiska, 

uznając celowość jawności we wszystkich gałęziach administracji i zachęcając organy ustawodawcze do realizowania zasad tej konwencji w swoim postępowaniu, 

uznając także potrzebę znajomości przez społeczeństwo procedur udziału w podejmowaniu decyzji dotyczących środowiska, posiadania do nich swobodnego dostępu i wiedzy jak z nich korzystać, 

uznając również znaczenie odpowiedniej roli, jaką indywidualni obywatele, organizacje pozarządowe i sektor prywatny mogą odgrywać w ochronie środowiska, 

pragnąc promować edukację dla pogłębienia zrozumienia środowiska i zrównoważonego rozwoju oraz pogłębiać powszechną wiedzę społeczeństwa o rozstrzygnięciach mających wpływ na środowisko i zrównoważony rozwój oraz udział w ich podejmowaniu, 

zauważając, w tym kontekście, znaczenie wykorzystania środków masowego przekazu oraz elektronicznych lub innych przyszłych form komunikacji, 

uznając znaczenie pełnego zintegrowania aspektów środowiskowych w podejmowaniu decyzji administracyjnych oraz związanej z tym potrzeby posiadania przez władze publiczne rzetelnych, pełnych i aktualnych informacji dotyczących środowiska, 

potwierdzając, iż władze publiczne gromadzą informacje dotyczące środowiska w interesie społeczeństwa, 

mając na uwadze, że skuteczne mechanizmy prawne powinny być dostępne dla społeczeństwa, włączając w to organizacje, tak aby chroniony był jego słuszny interes a prawo egzekwowane, 

zauważając znaczenie dostarczania konsumentom odpowiedniej informacji o produktach dla umożliwienia im świadomego dokonania wyboru wynikających stąd konsekwencji dla środowiska, 

uznając zaniepokojenie społeczeństwa zamierzonym uwalnianiem genetycznie zmodyfikowanych organizmów do środowiska oraz potrzebę zwiększonej jawności i większego udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji w tej dziedzinie, 

przekonane, że realizacja niniejszej konwencji przyczyni się do umocnienia demokracji 
w regionie Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ), 

świadome roli odgrywanej w tym względzie przez EKG ONZ i przypominając, inter alia, Wytyczne EKG w dziedzinie dostępu do informacji dotyczących ochrony środowiska oraz udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji w sprawach związanych z ochroną środowiska zaaprobowane w Deklaracji Ministerialnej przyjętej na Trzeciej Konferencji Ministerialnej "Środowisko dla Europy" w Sofii, Bułgaria, 25 października 1995 r., 

mając w pamięci stosowne postanowienia Konwencji o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym, podpisanej w Espoo, Finlandia, 25 lutego 1991 r., oraz Konwencji w sprawie transgranicznych skutków awarii przemysłowych i Konwencji o ochronie 
i użytkowaniu cieków granicznych i jezior międzynarodowych, obydwu podpisanych w Helsinkach 17 marca 1992 r., oraz innych regionalnych konwencji, 

przeświadczone, że przyjęcie niniejszej konwencji przyczyni się do dalszego wzmocnienia procesu "Środowisko dla Europy" i wyników Czwartej Konferencji Ministerialnej w Aarhus 
w Danii w czerwcu 1998 r., 

uzgodniły co następuje: 

W celu przyczynienia się do ochrony prawa każdej osoby, z obecnego oraz przyszłych pokoleń, do życia w środowisku odpowiednim dla jej zdrowia i pomyślności, każda ze Stron zapewni, w sprawach dotyczących środowiska, prawo dostępu do informacji, udziału społeczeństwa 
w podejmowaniu decyzji oraz dostępu do wymiaru sprawiedliwości zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji. 

W rozumieniu niniejszej konwencji, 

1. “Strona” oznacza, jeżeli z tekstu nie wynika inaczej, Umawiającą się Stronę niniejszej konwencji;

2. “Władza publiczna” oznacza: 

(a) rząd na szczeblu krajowym, regionalnym lub innym poziomie;

(b) osoby fizyczne lub prawne pełniące zgodnie z prawem krajowym funkcje administracji publicznej, włączając w to określone obowiązki, działania lub usługi mające związek ze środowiskiem;

(c) jakiekolwiek inne osoby fizyczne lub prawne pełniące publiczne obowiązki lub funkcje, albo wykonujące publiczne usługi, mające związek ze środowiskiem, pod nadzorem organu lub osoby wymienionej pod literą (a) lub (b); 

(d) organy jakiejkolwiek regionalnej organizacji integracji gospodarczej, o której mowa 
w artykule 17, która jest Stroną niniejszej konwencji.

Definicja ta nie obejmuje organów lub instytucji działających w charakterze władzy sądowniczej lub ustawodawczej; 

3. “Informacja dotycząca środowiska” oznacza jakąkolwiek informację w pisemnej, wizualnej, słownej, elektronicznej lub jakiejkolwiek innej materialnej formie dotyczącą: 

(a) stanu elementów środowiska, takich jak powietrze i atmosfera, woda, gleba, grunty, krajobraz i obiekty przyrodnicze, różnorodność biologiczna oraz jej składniki, włączając w to genetycznie zmodyfikowane organizmy oraz powiązań pomiędzy tymi elementami; 

(b) czynników takich jak substancje, energia, hałas i promieniowanie, oraz działań i środków, włączając w to środki administracyjne, porozumienia dotyczące środowiska, politykę, ustawodawstwo, plany i programy, które mają lub mogą mieć wpływ na elementy środowiska w zakresie określonym pod literą (a) oraz rachunków zysków i strat i innych ekonomicznych analiz 
i ocen wykorzystywanych przy podejmowaniu decyzji dotyczących środowiska;

(c) stanu zdrowia i bezpieczeństwa ludzi, warunków życia ludzkiego, miejsc o znaczeniu kulturowym oraz obiektów budowlanych, o tyle, o ile podlegają one lub mogą podlegać wpływowi stanu elementów środowiska lub, za pośrednictwem tych elementów, czynników, działań lub środków wymienionych pod literą (b); 

4. “Społeczeństwo” oznacza jedną lub więcej osób fizycznych lub prawnych oraz, zgodnie z krajowym ustawodawstwem lub praktyką, ich stowarzyszenia, organizacje lub grupy;

5. “Zainteresowana społeczność” oznacza społeczeństwo, na które wpływają lub mogą wpływać skutki decyzji dotyczących środowiska, lub które ma interes w ich podejmowaniu; 
w rozumieniu niniejszej definicji organizacje pozarządowe promujące ochronę środowiska i spełniające wymagania przewidziane w prawie krajowym są uważane za posiadające interes w tym zakresie. 

1. Każda ze Stron podejmie niezbędne ustawodawcze, administracyjne i inne środki, włączając w to środki zapewniające spójność pomiędzy przepisami realizującymi postanowienia niniejszej konwencji odnoszące się do informacji, udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości, jak również właściwe dla ustanowienia i utrzymania klarownych, jawnych 
i spójnych ram dla realizacji postanowień niniejszej konwencji środki wykonawcze. 

2. Każda ze Stron będzie dążyć do zapewnienia, że urzędnicy i władze, w sprawach dotyczących środowiska, pomagają i udzielają społeczeństwu wskazówek w zabieganiu o dostęp do informacji, w ułatwianiu udziału w podejmowaniu decyzji i w zabieganiu o dostęp do wymiaru środowiska. 

3. Każda ze Stron będzie promować wśród społeczeństwa edukację i świadomość środowiskową, w szczególności o tym jak w sprawach dotyczących środowiska uzyskać dostęp do informacji, uczestniczyć w podejmowaniu decyzji i uzyskać dostęp do wymiaru sprawiedliwości.

4. Każda ze Stron zapewni właściwe uznanie i wsparcie dla stowarzyszeń, organizacji lub grup promujących ochronę środowiska i zapewni, że jej krajowy porządek prawny będzie zgodny z tym zobowiązaniem. 

5. Postanowienia niniejszej konwencji nie będą naruszać prawa Strony do utrzymania lub wprowadzenia środków przewidujących, w sprawach dotyczących środowiska, swobodniejszy dostęp do informacji, zwiększony udział społeczeństwa w podejmowaniu decyzji, oraz szerszy dostęp do wymiaru sprawiedliwości, niż wymaga tego niniejsza konwencja. 

6. Niniejsza konwencja nie narusza, w sprawach dotyczących środowiska, istniejących praw w zakresie dostępu do informacji, udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji i dostępu do wymiaru sprawiedliwości. 

7. Każda ze Stron będzie promować zastosowanie zasad niniejszej konwencji w międzynarodowych procesach podejmowania decyzji dotyczących środowiska i w ramach prac organizacji międzynarodowych w sprawach związanych ze środowiskiem. 

8. Każda ze Stron zapewni, że osoby realizujące swoje prawa w zgodzie z postanowieniami niniejszej konwencji nie będą w wyniku tego w jakikolwiek sposób karane, prześladowane lub szykanowane. Przepis ten nie narusza kompetencji sądów krajowych do orzekania o zwrocie uzasadnionych kosztów w postępowaniu sądowym. 

9. Zgodnie z odpowiednimi postanowieniami niniejszej konwencji, społeczeństwo będzie miało, w sprawach dotyczących środowiska, dostęp do informacji, możliwość udziału w podejmowaniu decyzji i dostęp do wymiaru sprawiedliwości, bez względu na obywatelstwo, narodowość lub miejsce zamieszkania, a w przypadku osoby prawnej bez względu na to gdzie ma ona siedzibę lub rzeczywisty ośrodek działalności. 

1. Każda ze Stron zapewni, że, zgodnie z poniższymi ustępami, władze publiczne, w odpowiedzi na żądanie udzielenia informacji dotyczących środowiska, udostępnią społeczeństwu, 
w ramach ustawodawstwa krajowego, taką informację, w tym również, na żądanie i zgodnie 
z literą (b), kopie aktualnej dokumentacji zawierającej lub obejmującej taką informację: 

(a) bez konieczności wykazywania jakiegokolwiek interesu;

(b) w żądanej formie chyba, że: 

(i) uzasadnione jest udostępnienie jej przez władzę publiczną w innej formie, w którym to przypadku podać należy przyczyny udostępnienia jej w tej formie; lub 
(ii) informacja jest już powszechnie dostępna w innej formie. 

3. Żądaniu udzielenia informacji dotyczącej środowiska można odmówić jeżeli: 

(a) władza publiczna, do której żądanie jest skierowane nie posiada żądanej informacji dotyczącej środowiska; 

(b) żądanie jest oczywiście bezzasadne lub sformułowane w sposób zbyt ogólny; lub 

(c) żądanie dotyczy materiału będącego w trakcie kompletowania lub dotyczy wewnętrznego komunikowania się władz publicznych, jeżeli takie wyłączenie jest przewidziane w prawie krajowym lub zwyczajowej praktyce, uwzględniając jednak zakres społecznego interesu służący ujawnieniu. 

4. Żądaniu udzielenia informacji dotyczącej środowiska można odmówić, jeżeli ujawnienie jej miałoby szkodliwy wpływ na: 

(a) poufność postępowania władz publicznych, jeżeli taka poufność jest przewidziana przez prawo krajowe; 

(b) stosunki międzynarodowe, obronę narodową lub bezpieczeństwo publiczne;

(c) wymiar sprawiedliwości, prawo do bezstronnego procesu, lub zdolność prowadzenia przez władzę publiczną dochodzenia w sprawach karnych lub dyscyplinarnych; 

(d) tajemnicę handlową i przemysłową, jeżeli tajemnica taka jest chroniona przez prawo dla obrony uzasadnionych interesów gospodarczych. Mieszczące się w tych ramach informacje 
o wprowadzanych do środowiska zanieczyszczeniach, mające znaczenie dla ochrony środowiska, zostaną ujawnione;

(e) prawa własności intelektualnej; 

(f) poufność danych i/lub akt osobowych dotyczących osoby fizycznej, tam gdzie zachowanie takiej poufności jest przewidziane przez prawo krajowe, a osoba ta nie zgadza się na ujawnienie społeczeństwu informacji;

(g) interesy strony trzeciej, która dostarczyła żądanej informacji, nie będąc lub nie będąc potencjalnie prawnie zobowiązaną do uczynienia tego i kiedy strona ta nie zgadza się na ujawnienie takich materiałów; lub 

(h) środowisko, którego informacja dotyczy, tak jak miejsca lęgowe rzadkich gatunków. 

Powyższe powody umożliwiające odmowę będą interpretowane w sposób zawężający, biorąc pod uwagę społeczny interes przemawiający za ujawnieniem informacji i to, czy żądana informacja dotyczy wprowadzania zanieczyszczeń do środowiska. 

5. Jeżeli władza publiczna nie posiada żądanej informacji dotyczącej środowiska, to ta władza, tak szybko jak to możliwe, poinformuje wnioskodawcę o innej władzy publicznej, do której, jak sądzi, można się po żądaną informację zwrócić, lub przekaże żądanie tej innej władzy informując o tym wnioskodawcę. 

6. Każda ze Stron zapewni, że, jeżeli informacje wyłączone z ujawniania zgodnie 
z ustępami 3 litera (c) i 4 mogą zostać oddzielone bez naruszenia poufności tych informacji wyłączonych, władze publiczne udostępnią pozostałe części żądanych informacji dotyczących środowiska. 

7. Odmowa żądania następuje na piśmie, jeżeli żądanie było pisemne lub jeżeli wnioskodawca tego zażąda. W odmowie wskaże się jej przyczyny i zamieści się informacje 
o dostępie do procedury odwoławczej ustanowionej zgodnie z postanowieniami artykułu 9. Odmowy udziela się tak szybko jak to możliwe, lecz nie później niż w ciągu jednego miesiąca, chyba że stopień skomplikowania informacji uzasadnia przedłużenie tego okresu do dwóch miesięcy od żądania. Wnioskodawca będzie informowany o każdym przedłużeniu oraz przyczynach to uzasadniających. 

8. Każda ze Stron może zezwolić swoim władzom publicznym na pobieranie opłat za dostarczanie informacji, ale opłata taka nie może przekraczać uzasadnionych stawek. Władze publiczne zamierzające pobierać takie opłaty za dostarczenie informacji udostępni wnioskodawcom tabelę opłat, które mogą być pobrane, określając okoliczności, w których mogą one być pobierane lub umorzone oraz kiedy dostarczenie informacji jest uwarunkowane wcześniejszym wniesieniem takiej opłaty. 

1. Każda ze Stron zapewni, że: 

(a) władze publiczne gromadzą i uaktualniają informacje dotyczące środowiska posiadające znaczenie dla ich zadań; 

(b) ustanowi obowiązkowy system zapewniający odpowiedni dopływ do władz publicznych informacji o planowanych i prowadzonych działaniach mogących znacząco wpływać na środowisko;

(c) w przypadku jakiegokolwiek bezpośredniego zagrożenia ludzkiego zdrowia lub środowiska, które zostało spowodowane działaniami ludzkimi lub przyczynami naturalnymi, wszystkie informacje, które mogą być przydatne społeczeństwu dla podjęcia środków służących zapobieżeniu lub złagodzeniu szkody wynikającej z zagrożenia i które są w posiadaniu władz publicznych, będą przekazywane bezpośrednio i bez zwłoki członkom społeczeństwa, których to może dotyczyć. 

2. Każda ze Stron zapewni, że w ramach krajowego ustawodawstwa, sposób, w jaki władze publiczne udostępniają informacje dotyczące środowiska jest przejrzysty oraz, że informacje dotyczące środowiska będą rzeczywiście dostępne, inter alia, poprzez: 

(a) dostarczanie społeczeństwu dostatecznej informacji o rodzaju i zakresie informacji dotyczących środowiska będących w posiadaniu odpowiednich władz publicznych, o podstawowych terminach i warunkach, na jakich takie informacje są udostępniane i osiągalne, jak również o postępowaniu umożliwiającym ich otrzymanie;

(b) podjęcie i prowadzenie praktycznych przedsięwzięć, takich jak: 

(i) publicznie dostępne wykazy, rejestry lub zbiory danych;
(ii) zobowiązanie urzędników do wspierania społeczeństwa w urzeczywistnianiu dostępu do informacji zgodnie z niniejszą konwencją; oraz
(iii) wyznaczenie punktów kontaktowych; oraz 

3. Każda ze Stron zapewni, że informacje dotyczące środowiska będą sukcesywnie stawały się dostępne w elektronicznych bazach danych, łatwo osiągalnych dla społeczeństwa poprzez publiczne sieci telekomunikacyjne. Informacje osiągalne w tej formie będą obejmować: 

(a) raporty o stanie środowiska, o których mowa w ustępie 4;

(b) teksty aktów prawnych dotyczących lub mających znaczenie dla środowiska;

(c) gdy ma to zastosowanie, wytyczne polityki, plany i programy dotyczące lub mające znaczenie dla środowiska, a także porozumienia dotyczące ochrony środowiska; oraz 

(d) inne informacje, w zakresie, w jakim dostępność takich informacji w tej formie mogłaby ułatwiać stosowanie postanowień prawa krajowego mających na celu realizację niniejszej konwencji,

o ile takie informacje istnieją już w formie elektronicznej. 

4. Każda ze Stron będzie, w regularnych odstępach, nie przekraczających trzech lub czterech lat, publikować i rozpowszechniać krajowe raporty o stanie środowiska, zawierające informacje o jakości środowiska i informacje o zjawiskach oddziaływujących na środowisko. 

5. Każda ze Stron w ramach jej ustawodawstwa podejmie środki w celu rozpowszechniania, inter alia: 

(a) ustawodawstwa i dokumentów politycznych, takich jak przygotowywane na różnych szczeblach administracji dokumenty dotyczące strategii, polityki, programów i planów działania, odnoszących się do środowiska oraz sprawozdań o postępach w ich realizacji; 

(b) międzynarodowych traktatów, konwencji i porozumień dotyczących zagadnień środowiska; oraz 

(c) innych ważnych międzynarodowych dokumentów dotyczących zagadnień środowiska, jeśli mają zastosowanie. 

6. Każda ze Stron będzie zachęcać prowadzących działalność mającą znaczący wpływ na środowisko do regularnego informowania społeczeństwa o wpływie ich działalności i produktów na środowisko, tam gdzie ma to zastosowanie również w ramach dobrowolnego znakowania ekologicznego lub przeglądów ekologicznych albo przy zastosowaniu innych środków. 

7. Każda ze Stron będzie: 

(a) publikować dane i analizy danych, które brano pod uwagę jako istotne i ważne przy formułowaniu ważniejszych propozycji polityki w sprawach środowiska;

(b) publikować, lub w inny sposób udostępniać, istniejące materiały wyjaśniające ich kontakty ze społeczeństwem w sprawach objętych zakresem niniejszej konwencji; oraz

(c) przedstawiać w odpowiedniej formie informacje o wypełnianiu funkcji publicznych lub wykonywaniu usług publicznych odnoszących się do środowiska przez administrację na wszystkich poziomach.

8. Każda ze Stron będzie rozwijać mechanizmy mające na celu zapewnienie społeczeństwu dostatecznej informacji o produktach, w sposób który pozwoli konsumentom na dokonywanie wyborów ze świadomością konsekwencji dla środowiska. 

9. Każda ze Stron podejmie kroki aby sukcesywnie tworzyć, uwzględniając, tam gdzie ma to zastosowanie, procesy międzynarodowe, spójny, ogólnokrajowy system wykazów lub rejestrów zanieczyszczeń zestawionych na podstawie ujednoliconych sprawozdań w postaci publicznie dostępnej skomputeryzowanej bazy danych. Taki system może obejmować, w odniesieniu do pewnych rodzajów działalności, wprowadzanie, uwalnianie i przemieszczanie się określonego rodzaju substancji i produktów, wliczając w to wodę, energię i wykorzystywane zasoby, do elementów środowiska i do miejsc ich oczyszczania lub składowania na danym terenie lub poza nim. 

10. Żadne z postanowień niniejszego artykułu nie narusza prawa Strony do odmowy ujawniania niektórych informacji dotyczących ochrony środowiska zgodnie z artykułem 3 ustępami 3 i 4. 

1. Każda ze Stron: 

(a) będzie stosować postanowienia niniejszego artykułu w odniesieniu do decyzji o wydaniu pozwolenia na podjęcie planowanych działań wymienionych w Załączniku I;

(b) będzie także, zgodnie z jej prawem krajowym, stosować postanowienia niniejszego artykułu w stosunku do decyzji w sprawie planowanych działań nie wymienionych w Załączniku I, które mogą mieć znaczący wpływ na środowisko. W tym celu Strony określą czy taka proponowana działalność podlega tym postanowieniom; oraz 

(c) może zadecydować, w indywidualnych przypadkach, jeśli prawo krajowe tak stanowi, o nie stosowaniu postanowień niniejszego artykułu do planowanych działań służących celom obrony narodowej, jeśli Stron ta uzna, że takie zastosowanie mogłoby mieć szkodliwy wpływ na te cele. 

2. Zainteresowana społeczność będzie poinformowana, odpowiednio bądź poprzez publiczne ogłoszenie bądź indywidualnie, na wczesnym etapie procedury podejmowania decyzji 
w sprawach dotyczących środowiska, i w sposób właściwy, terminowy i skuteczny, między innymi o: 

(a) planowanej działalności i wniosku na podstawie którego decyzja ma być podjęta; 

(b) rodzajach możliwych rozstrzygnięć lub projekcie decyzji;

(c) władzy publicznej właściwej do podjęcia decyzji;

(d) przewidywanej procedurze, w tym również, w zakresie w jakim jest to już wiadome, informacje dotyczące:

(i) wszczęcia postępowania;
(ii) możliwościach udziału społeczeństwa;
(iii) czasu i miejsca przewidywanej rozprawy publicznej;
(iv) określenia władzy publicznej, u której można uzyskać stosowne informacje oraz miejsca gdzie te informacje są wyłożone do wglądu;
(v) określenia właściwej władzy publicznej lub jakiegokolwiek innego oficjalnego organu, do którego mogą być składane uwagi i zapytania oraz dotyczące terminów składania tych uwag i zapytań; oraz
(vi) określenia, jakie informacje dotyczące ochrony środowiska odnoszące się do planowanej działalności są dostępne; oraz 

3. Procedury udziału społeczeństwa będą zawierać rozsądne ramy czasowe dla różnych etapów zapewniających dostateczny okres czasu na poinformowanie społeczeństwa, zgodnie 
z postanowieniami ustępu 2, i na przygotowanie się i efektywne uczestniczenie przez społeczeństwo w podejmowaniu decyzji w sprawach ochrony środowiska.

4. Każda ze Stron umożliwi udział społeczeństwa na tyle wcześnie, że wszystkie warianty są jeszcze możliwe a udział społeczeństwa może być skuteczny. 

5. Każda ze Stron powinna, tam gdzie ma to zastosowanie, zachęcać przyszłych wnioskodawców, aby, jeszcze przed złożeniem wniosku o pozwolenie na podjecie planowanego przedsięwzięcia, zidentyfikowali zainteresowaną społeczność, podjęli odpowiednie rozmowy i udzielili informacji dotyczących celów planowanej działalności. 

6. Każda ze Stron zobowiąże właściwe władze publiczne do przyznania zainteresowanej społeczności dostępu, na wniosek jeśli tak przewiduje prawo krajowe, bezpłatnie i tak szybko jak tylko staną się dostępne, do wszystkich informacji istotnych dla procesu podejmowania decyzji, 
o którym mowa w niniejszym artykule, które są dostępne w trakcie procedury udziału społeczeństwa, bez naruszania prawa Stron do nieujawniania niektórych informacji zgodnie 
z artykułem 4 ustępy 3 i 4. Odpowiednie informacje będą zawierać w szczególności i bez naruszania postanowień artykułu 4: 

(a) opis miejsca oraz fizycznej i technicznej charakterystyki planowanej działalności, wliczając w to szacunek spodziewanych odpadów i emisji; 

(b) opis znaczących oddziaływań planowanej działalności na środowisko; 

(c) opis przewidzianych środków zmierzających do zapobieżenia i/lub do redukcji tych oddziaływań, w tym emisji; 

(d) streszczenie powyższego w języku nietechnicznym; 

(e) zarys ważniejszych wariantów alternatywnych, rozważanych przez wnioskodawcę; oraz

(f) zgodnie z krajowym ustawodawstwem, ważniejsze raporty i opinie będące w posiadaniu władzy publicznej w momencie, gdy zgodnie z ustępem 2 zainteresowana społeczność powinna być poinformowana.

7. Procedury dotyczące udziału społeczeństwa będą pozwalać społeczeństwu na składanie, w formie pisemnej lub, jeśli ma to zastosowanie, na rozprawie publicznej lub przesłuchaniu 
z udziałem wnioskodawcy, wszelkich uwag, informacji, analiz i opinii, które uważa ono za odnoszące się do planowanej działalności. 

8. Każda ze Stron zapewni, że w decyzjach zostaną należycie uwzględnione rezultaty uzyskane w wyniku udziału społeczeństwa. 

9. Każda ze Stron zapewni, że gdy tylko decyzja zostanie podjęta przez władzę publiczną, społeczeństwo zostanie niezwłocznie poinformowane o decyzji, zgodnie z odpowiednimi procedurami. Każda ze Stron udostępni społeczeństwu tekst decyzji wraz z przesłankami i ustaleniami, na których decyzja została oparta. 

10. Każda ze Stron zapewni, że kiedy władza publiczna zmienia lub uaktualnia warunki prowadzenia działalności, o których mowa w ustępie 1, postanowienia ustępów 2 do 9 niniejszego artykułu będą stosowane mutatis mutandis i gdzie będzie to miało zastosowanie. 

11. Każda ze Stron będzie stosować, w ramach swego prawa krajowego i w zakresie w jakim jest to możliwe i odpowiednie, postanowienia niniejszego artykułu w odniesieniu do decyzji o wydaniu pozwolenia na zamierzone uwolnienie genetycznie zmodyfikowanych organizmów do środowiska.

Każda ze Stron podejmie odpowiednie praktyczne i/lub inne postanowienia, aby społeczeństwo uczestniczyło, w ramach przejrzystych i bezstronnych mechanizmów i uzyskując uprzednio niezbędne informacje, w przygotowywaniu planów i programów odnoszących się do środowiska. W ramach tych mechanizmów będzie miał zastosowanie artykuł 6 ustępy 3, 4 i 8. Społeczeństwo, które może brać udział w przygotowywaniu tych planów i programów zostanie zidentyfikowane przez właściwą władzę publiczną biorąc pod uwagę cele niniejszej konwencji. Każda ze Stron dołoży starań, aby w odpowiednim zakresie przewidzieć możliwości udziału społeczeństwa w przygotowywaniu polityki odnoszącej się do środowiska. 

Każda ze Stron będzie starać się promować skuteczny udział społeczeństwa na odpowiednim etapie i, gdy wybór pozostaje jeszcze możliwy, w przygotowywaniu przez władze publiczne przepisów wykonawczych i innych powszechnie stosowanych wiążących prawnie norm, które mogą mieć znaczący wpływ na środowisko. W tym celu powinny zostać podjęte następujące kroki: 

(a) ramy czasowe umożliwiające rzeczywiste uczestnictwo powinny być ustalone;

(b) projekty zasad powinny zostać opublikowane lub w inny sposób udostępnione publicznie; oraz 

(c) społeczeństwo powinno mieć możliwość zgłaszania uwag, bezpośrednio lub poprzez reprezentatywne ciała opiniodawcze. 

Rezultaty udziału społeczeństwa zostaną wzięte pod uwagę tak dalece jak to jest możliwe. 

1. Każda ze Stron zapewni, w ramach krajowego ustawodawstwa, że każda osoba, która stwierdzi, że jej żądanie informacji zgodnie z postanowieniami artykułu 4 pozostało nierozpatrzone, niesłusznie odrzucone, w całości lub w części, załatwione nieodpowiednio lub w inny sposób potraktowane niezgodnie z postanowieniami wyżej wymienionego artykułu, ma dostęp do procedury odwoławczej przed sądem lub innym niezależnym i bezstronnym organem powołanym na podstawie ustawy. 

W sytuacji, gdy Strona umożliwi takie odwołanie się do sądu, zapewni ona takiej osobie również dostęp do szybkiej i wolnej od opłat lub niedrogiej procedury prawnej umożliwiającej ponowne rozpatrzenie sprawy przez władzę publiczną lub rewizję przez niezależny i bezstronny organ, inny niż sąd. 

Prawomocne rozstrzygnięcia wynikające z niniejszego ustępu będą wiążące dla władzy publicznej posiadającej informacje. Uzasadnienie będzie sformułowane na piśmie, przynajmniej wówczas, gdy na mocy tego ustępu odmawia się dostępu do informacji. 

2. Każda ze Stron zapewni, w ramach jej krajowego ustawodawstwa, że członkowie zainteresowanej społeczności: 

(a) mający wystarczający interes

(b) powołujący się na naruszenie uprawnień, jeżeli przepisy postępowania administracyjnego Strony wymagają tego jako przesłanki,

Określenie tego, co stanowi wystarczający interes oraz naruszenie uprawnień, nastąpi zgodnie z wymogami prawa krajowego i z uwzględnieniem celu jakim jest przyznanie zainteresowanej społeczności szerokiego dostępu do wymiaru sprawiedliwości w zakresie określonym niniejsza konwencją. W tym celu, interes jakiejkolwiek organizacji pozarządowej spełniającej wymagania, o których mowa w artykule 2 ustęp 5, będzie uważany za wystarczający w rozumieniu litery (a). Takie organizacje będą również uważane za posiadające uprawnienia mogące być przedmiotem naruszeń w rozumieniu litery (b). 

Postanowienia niniejszego ustępu nie wykluczają możliwości istnienia wstępnej procedury odwoławczej przed organem administracyjnym i nie mają wpływu na obowiązek wyczerpania administracyjnych procedur odwoławczych, przed skorzystaniem z sądowej procedury odwoławczej, jeżeli taki obowiązek przewiduje prawo krajowe. 

3. Dodatkowo i bez uszczerbku dla procedur odwoławczych, o których mowa w ustępach 1 i 2, każda ze Stron zapewni, że członkowie społeczeństwa, spełniający wymagania określone 
w jej prawie krajowym, o ile takie istnieją, mają dostęp do administracyjnych lub sądowych procedur dla kwestionowania działań lub zaniechań osób prywatnych i władz publicznych naruszających postanowienia jej prawa krajowego dotyczącego środowiska. 

4. Dodatkowo i bez uszczerbku dla ustępu 1, procedury, o których mowa w ustępie 1, 2 
i 3, będą przewidywać odpowiednie i skuteczne środki zaradcze, włączając w to, jeśli to się okaże potrzebne, wstrzymanie wykonania kwestionowanego działania, oraz będą bezstronne, oparte na zasadzie równości, terminowe i niedyskryminacyjne ze względu na koszty. Rozstrzygnięcia regulowane niniejszym artykułem będą wydawane lub stwierdzane w formie pisemnej. Rozstrzygnięcia sądów, i gdziekolwiek to możliwe innych organów, będą publicznie dostępne. 

5. Dla wsparcia skuteczności postanowień niniejszego artykułu, każda ze Stron zapewni poinformowanie społeczeństwa o dostępie do administracyjnych lub sądowych procedur odwoławczych oraz rozważy ustanowienie odpowiedniego mechanizmu udzielania pomocy dla usunięcia lub zredukowania finansowych i innych ograniczeń dostępu do wymiaru sprawiedliwości. 

1. Pierwsze spotkanie Stron zostanie zwołane nie później niż w ciągu jednego roku od daty wejścia w życie niniejszej konwencji. Następnie, zwykłe spotkania Stron będą odbywać się co najmniej raz na dwa lata, o ile Strony nie zdecydują inaczej, lub na pisemną prośbę którejkolwiek ze Stron, pod warunkiem, że w ciągu sześciu miesięcy od zakomunikowania jej wszystkim Stronom przez Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ, taka prośba uzyska poparcie co najmniej jednej trzeciej Stron. 

2. Na swych spotkaniach, Strony będą dokonywać ciągłego przeglądu realizacji niniejszej konwencji w oparciu o okresowe sprawozdania przekazywane przez Strony i mając to na uwadze będą: 

(a) dokonywać przeglądu polityki oraz prawnych i metodologicznych rozwiązań dotyczących, w sprawach dotyczących środowiska, dostępu do informacji, udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępu do wymiaru sprawiedliwości w celu dalszego ich ulepszania; 

(b) wymieniać informacje dotyczące doświadczeń uzyskanych przy zawieraniu oraz realizacji umów dwustronnych i wielostronnych oraz innych porozumień, mających związek z celami niniejszej konwencji, i których stroną jest jedna lub więcej Stron;

(c) poszukiwać, gdy to się okaże zasadne, pomocy odpowiednich organów EKG ONZ i innych kompetentnych organów międzynarodowych i wyspecjalizowanych komitetów we wszystkich sprawach związanych z osiągnięciem celów niniejszej konwencji;

(d) ustanawiać takie organy pomocnicze, jakie okażą się niezbędne;

(e) przygotowywać, gdy się to okaże zasadne, protokóły do niniejszej konwencji;

(f) rozpatrywać i przyjmować propozycje zmian do niniejszej konwencji zgodnie z postanowieniami artykułu 14;

(g) rozpatrywać i podejmować wszelkie dodatkowe działania, które mogą być konieczne dla osiągnięcia celów niniejszej konwencji;

(h) na pierwszej konferencji, rozpatrzą i przyjmą w drodze konsensusu przepisy proceduralne dalszych spotkań oraz spotkań organów pomocniczych;

(i) na pierwszej konferencji, dokonają przeglądu swoich doświadczeń w realizacji postanowień artykułu 5 ustęp 9 i rozważą, jakie kroki są niezbędne dla dalszego rozwoju systemu, 
o którym mowa w tym ustępie, biorąc pod uwagę rozwój międzynarodowych procesów, włącznie z wypracowaniem odpowiedniego instrumentu dotyczącego rejestrów lub wykazów powstawania i przemieszczania się zanieczyszczeń, który mógłby zostać załączony do niniejszej konwencji. 

3. Spotkanie Stron może, jeśli okaże się to potrzebne, rozważyć na zasadzie konsensusu ustanowienie mechanizmów finansowania. 

4. Organizacja Narodów Zjednoczonych, jej wyspecjalizowane agencje i Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej, jak również każde Państwo lub regionalna organizacja integracji gospodarczej uprawnione na mocy artykułu 17 do podpisania niniejszej konwencji, która nie jest jej Stroną, i jakakolwiek organizacja międzynarodowa właściwa w dziedzinach, których dotyczy niniejsza konwencja, będą uprawnione do uczestniczenia jako obserwatorzy w konferencjach Stron. 

5. Jakakolwiek pozarządowa organizacja, właściwa w dziedzinach, których dotyczy niniejsza konwencja, która zawiadomiła Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej o woli udziału w spotkaniu Stron będzie uprawniona do uczestnictwa w charakterze obserwatora, o ile przynajmniej jedna trzecia Stron obecnych na konferencji nie zgłosi sprzeciwu. 

6. Dla celów określonych w ustępach 4 i 5, w przepisach proceduralnych, o których mowa w ustępie 2 litera (h), zostaną ujęte praktyczne uzgodnienia dotyczące dopuszczenia do uczestnictwa i inne związane z tym warunki. 

1. Za wyjątkiem przewidzianym w ustępie 2, każda ze Stron konwencji będzie miała jeden głos. 

2. Regionalne organizacje integracji gospodarczej, w sprawach podlegających ich właściwości, będą mogły głosować ilością głosów równą liczbie tych swoich państw członkowskich, które są Stronami niniejszej konwencji. Organizacje te nie będą mogły głosować, jeżeli ich państwa członkowskie korzystają ze swego prawa do głosowania, i odwrotnie. 

Sekretarz Wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej będzie wypełniał następujące funkcje sekretariatu: 

(a) zwoływanie i przygotowywanie konferencji Stron;

(b) przekazywanie Stronom sprawozdań i innych informacji otrzymywanych zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji;

(c) takie inne funkcje, jakie mogą zostać określone przez Strony. 

Załączniki do niniejszej konwencji stanowią jej integralną część. 

1. Każda ze Stron może zaproponować poprawki do niniejszej konwencji. 

2. Tekst jakiejkolwiek proponowanej poprawki do niniejszej konwencji zostanie przedłożony na piśmie Sekretarzowi Wykonawczemu Europejskiej Komisji Gospodarczej, który przekaże go wszystkim Stronom na, co najmniej, dziewięćdziesiąt dni przed konferencją Stron, na której proponuje się jej przyjęcie. 

3. Strony podejmą wszelkie wysiłki w celu osiągnięcia porozumienia w sprawie jakiejkolwiek proponowanej poprawki do niniejszej konwencji w drodze konsensusu. Jeżeli wszelkie wysiłki osiągnięcia konsensusu zostały wyczerpane i nie osiągnięto porozumienia, to wówczas poprawka zostanie przyjęta większością trzech czwartych głosów Stron obecnych i głosujących na spotkaniu. 

4. Poprawki do niniejszej konwencji przyjęte zgodnie z postanowieniami ustępu 3, zostaną przekazane przez Depozytariusza wszystkim Stronom w celu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia. Poprawki do konwencji inne niż poprawki do załącznika, wejdą w życie dla Stron, które je ratyfikowały, przyjęły lub zatwierdziły, dziewięćdziesiątego dnia po otrzymaniu przez Depozytariusza zawiadomienia o ich ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu przez co najmniej trzy czwarte Stron. Dla jakiejkolwiek innej Strony, wejdą one w życie dziewięćdziesiątego dnia po złożeniu przez tę Stronę dokumentu ratyfikacyjnego, zatwierdzenia lub przyjęcia poprawek. 

5. Każda ze Stron, która nie może zatwierdzić poprawki do załącznika do niniejszej konwencji, zawiadomi o tym na piśmie Depozytariusza w ciągu dwunastu miesięcy od przekazania wiadomości o jej przyjęciu. Depozytariusz bez zwłoki zawiadomi wszystkie Strony o każdym otrzymaniu takiej notyfikacji. Strona może w każdej chwili zastąpić powyższe zawiadomienie zgłoszeniem przyjęcia poprawki do załącznika i po złożeniu u Depozytariusza dokumentu potwierdzającego jej przyjęcie, staje się ona obowiązująca dla tej Strony. 

6. Po upływie dwunastu miesięcy od przekazania przez Depozytariusza zawiadomienia zgodnie z ustępem 4, poprawka do załącznika wejdzie w życie dla tych Stron, które nie przekazały zawiadomienia Depozytariuszowi zgodnie z postanowieniami ustępu 5, pod warunkiem, że nie więcej niż jedna trzecia Stron przekazała takie zawiadomienie. 

7. W rozumieniu niniejszego artykułu, “Strony obecne i głosujące” oznacza Strony obecne i oddające głos za lub przeciw. 

Spotkanie Stron ustanowi, na zasadzie konsensusu, fakultatywny mechanizm o niespornym, niesądowym i konsultacyjnym charakterze dla przeglądu przestrzegania postanowień niniejszej konwencji. Mechanizm ten powinien dopuszczać uwzględnienie opinii społecznej i zawierać możliwość rozpatrywania powiadomień od społeczeństwa w sprawach związanych z niniejszą Konwencją. 

1. Jeżeli pomiędzy dwoma lub więcej Stronami powstanie spór dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji, będą one poszukiwać rozstrzygnięcia poprzez negocjacje lub poprzez zastosowanie jakichkolwiek innych środków rozstrzygania sporów możliwych do przyjęcia przez strony sporu. 

2. Przy podpisywaniu, ratyfikacji, przyjęciu, zatwierdzeniu lub przystąpieniu do niniejszej konwencji, lub w późniejszym czasie, Strona może oświadczyć na piśmie Depozytariuszowi, że dla sporów nie rozwiązanych zgodnie z postanowieniami ustępu 1, przyjmuje ona jeden lub obydwa z wymienionych środków rozstrzygania sporów jako obligatoryjne w stosunku do każdej Strony przyjmującej takie samo zobowiązanie: 

(a) przedłożenie sporu Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości;

(b) arbitraż zgodnie z procedurą ustaloną w Załączniku II. 

3. Jeżeli strony sporu zgodziły się na obydwa sposoby rozstrzygania sporów, o których mowa w ustępie 2, spór może zostać przedłożony jedynie Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości, o ile strony nie uzgodnią inaczej. 

Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu w Aarhus (Dania) 25 czerwca 1998 r., 
a następnie do 21 grudnia 1998 r. w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku, dla państw członkowskich Europejskiej Komisji Gospodarczej jak również dla państw posiadających status doradczy w Europejskiej Komisji Gospodarczej stosownie do postanowień ustępów 8 i 11 rezolucji Rady Gospodarczo Społecznej nr 36 (IV) z 28 marca 1947 r., oraz regionalnych organizacji integracji gospodarczej utworzonych przez państwa członkowskie Europejskiej Komisji Gospodarczej, którym państwa członkowskie przekazały kompetencje w sprawach regulowanych niniejszą konwencją, włączając w to prawo do zawierania porozumień w tych sprawach. 

Depozytariuszem niniejszej konwencji będzie Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych. 

1. Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu przez Państwa sygnatariuszy i regionalne organizacje integracji gospodarczej. 

2. Niniejsza konwencja będzie otwarta dla przystąpienia od 22 grudnia 1998 r. dla państw 
i regionalnych organizacji integracji gospodarczej, o których mowa w artykule 17. 

3. Każde inne państwo, nie wymienione w ustępie 2, które jest członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych, może przystąpić do konwencji po zatwierdzeniu przez spotkanie Stron. 

4. Każda organizacja, o której mowa w artykule 17, stająca się Stroną niniejszej konwencji, a której żadne z państw członkowskich nie jest Stroną, będzie związana wszystkimi zobowiązaniami wynikającymi z niniejszej konwencji. Jeżeli jedno lub więcej z państw członkowskich takiej organizacji jest Stroną niniejszej konwencji, organizacja i jej państwa członkowskie zdecydują o podziale odpowiedzialności za wypełnienie zobowiązań wynikających z niniejszej konwencji. W takich przypadkach, organizacja i jej państwa członkowskie nie mogą równocześnie korzystać z uprawnień wynikających z niniejszej konwencji. 

5. Regionalne organizacje integracji gospodarczej, o których mowa w artykule 17, w ich dokumencie ratyfikacyjnym, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia określą zakres swoich uprawnień odnośnie spraw regulowanych niniejszą konwencją. Organizacje te również zawiadomią Depozytariusza o każdej istotnej zmianie zakresu ich kompetencji. 

1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia od dnia złożenia szesnastego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia. 

2. W rozumieniu ustępu 1, żadnego dokumentu złożonego przez regionalną organizację integracji gospodarczej nie uważa się za dodatkowy w stosunku do złożonych przez państwa członkowskie takiej organizacji. 

3. Dla każdego państwa lub organizacji, o których mowa w artykule 17, które ratyfikują, przyjmą lub zatwierdzą niniejszą konwencję albo też przystąpią do niej po złożeniu szesnastego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia po dniu złożenia przez to państwo lub organizację jej dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia. 

W każdym czasie po upływie trzech lat od chwili wejścia w życie niniejszej konwencji w stosunku do danej Strony, Strona ta może wypowiedzieć konwencję poprzez złożenie Depozytariuszowi pisemnego zawiadomienia. Każde takie wypowiedzenie stanie się skuteczne dziewięćdziesiątego dnia od dnia jego otrzymania przez Depozytariusza. 

Oryginał niniejszej konwencji, którego teksty angielski, francuski i rosyjski są jednakowo autentyczne zostanie złożony u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. 

Na dowód czego niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję. 

Sporządzono w Aarhus (Dania) dwudziestego piątego dnia czerwca tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego ósmego roku. 
 

1. Sektor energetyczny 

• rafinerie ropy naftowej i gazu ziemnego;
• instalacje do gazyfikacji i skraplania;
• elektrociepłownie i inne instalacje spalające o mocy wejściowej 50 megawatów (MW) lub więcej;
• piece koksownicze;
• elektrownie jądrowe i inne reaktory jądrowe, łącznie z demontażem i likwidacją takich elektrowni lub reaktorów 1/ (z wyjątkiem instalacji badawczych do produkcji i konwersji materiałów rozszczepialnych i paliwo rodnych, których maksymalna moc nie przekracza 

1 kW ciągłego ładunku termicznego;
• instalacje do wtórnego przetwarzania napromieniowanego paliwa jądrowego;
• instalacje przeznaczone:

• do produkcji lub wzbogacania paliwa jądrowego;
• do przetwarzania napromieniowanego paliwa jądrowego lub odpadów wysoko radioaktywnych;
• do ostatecznego usuwania napromieniowanego paliwa jądrowego;
• wyłącznie do ostatecznego usuwania odpadów jądrowych;
• wyłącznie do składowania (planowanego na ponad 10 lat) napromieniowanego paliwa jądrowego i odpadów radioaktywnych w miejscu innym niż miejsce produkcji.

• instalacje do prażenia lub spiekania rud metali (łącznie z rudą siarczkową);
• instalacje do produkcji surówki lub stali (wytop pierwotny lub wtórny), w tym odlewnictwo ciągłe, o wydajności ponad 2,5 tony na godzinę;
• instalacje do przetwarzania metali żelaznych:
i. walcowanie na gorąco o wydajności ponad 20 ton stali surowej na godzinę;
ii. kuźnie z młotami, których moc przekracza 50 kilodżuli na młot, w których użyta moc cieplna przekracza 20 MW;
iii. stosowanie ochronnych stopowych pokryć metalicznych o wsadzie ponad 2 tony surowej stali na godzinę;
• odlewnie metali żelaznych o dobowej wydajności produkcyjnej ponad 20 ton;
• instalacje:

• do produkcji surowych metali nieżelaznych z rud, koncentratów lub surowców wtórnych w procesach metalurgicznych, chemicznych lub elektrolitycznych;
• do produkcji hutniczej, w tym do wytwarzania stopów, metali nieżelaznych, łącznie 

z produktami z odzysku (rafinacja, odlewanie itp.), o dobowej wydolności przetopu ponad 4 tony w przypadku ołowiu i kadmu lub 20 ton w przypadku wszystkich innych metali; 

• instalacje do powierzchniowej obróbki metali i tworzyw sztucznych z zastosowaniem procesów elektrolitycznych lub chemicznych tam, gdzie objętość kadzi produkcyjnych przekracza 30 m³.

• instalacje do produkcji klinkieru cementowego w piecach obrotowych o dobowej wydajności produkcyjnej ponad 500 ton lub wapna w piecach obrotowych o dobowej zdolności produkcyjnej ponad 50 ton lub w innych piecach o dobowej zdolności produkcyjnej ponad 50 ton;
• instalacje do produkcji azbestu oraz wytwarzania produktów na bazie azbestu;
• instalacje do wytwarzania szkła, w tym włókien szklanych, o dobowej zdolności wytopu ponad 20 ton;
• instalacje do topienia substancji mineralnych, w tym do produkcji włókien mineralnych, 

o dobowej zdolności wytopu ponad 20 ton;
• instalacje do wytwarzania produktów ceramicznych metodą wypalania, a w szczególności dachówki, cegły, cegły ogniotrwałej, płytek, wyrobów kamionkowych lub porcelany, 

o dobowej zdolności produkcyjnej ponad 75 ton i/lub pojemności pieca ponad 4 m³ oraz gęstości ustawienia produktu w piecu ponad 300 kg/m³.

(a) instalacje chemiczne do produkcji podstawowych chemikalii organicznych, takich jak:
i. węglowodory proste (liniowe lub cykliczne, nasycone lub nienasycone, alifatyczne lub aromatyczne);
ii. węglowodory zawierające tlen, takie jak alkohole, aldehydy, ketony, kwasy karboksylowe, estry, octany, etery, nadtlenki, żywice epoksydowe;
iii. siarkowe pochodne węglowodorów;
iv. azotowe pochodne węglowodorów, takie jak aminy, amidy, związki azotawe, nitrozwiązki lub azotany, nitryle, cyjaniany, izocyjaniany;
v. fosforowe pochodne węglowodorów;
vi. chlorowcowe pochodne węglowodorów;
vii. związki organometaliczne;
viii. podstawowe materiały z tworzyw sztucznych (polimery, włókna syntetyczne i włókna celulozowe);
ix. gumy syntetyczne;
x. barwniki i pigmenty;
xi. środki powierzchniowo czynne.
(b) instalacje chemiczne do produkcji podstawowych chemikalii nieorganicznych, takich jak:
i. gazy, takie jak amoniak, chlor lub chlorowodór, fluor lub fluorowodór, tlenki węgla, związki siarki, tlenki azotu, wodór, dwutlenek siarki, tlenochlorek węgla; 
ii. kwasy, takie jak kwas chromowy, kwas fluorowodorowy, kwas fosforowy, kwas azotowy, kwas chlorowodorowy (solny), oleum, kwas siarkawy; 
iii. zasady, takie jak wodorotlenek amonowy, wodorotlenek potasowy, wodorotlenek sodowy; 
iv. sole, takie jak chlorek amonowy, chloran potasowy, węglan potasowy, węglan sodowy, nadboran, azotan srebrowy; 
v. niemetale, tlenki metali lub inne związki nieorganiczne, takie jak węglik wapniowy, krzem, węglik krzemowy;
(c) instalacje chemiczne do produkcji nawozów sztucznych na bazie fosforu, azotu lub potasu (nawozy proste lub wieloskładnikowe); 
(d) instalacje chemiczne do produkcji podstawowych środków ochrony roślin i biocydy; 
(e) instalacje wykorzystujące procesy chemiczne lub biologiczne do produkcji podstawowych produktów farmaceutycznych; 
(f) instalacje chemiczne do produkcji materiałów wybuchowych; 
(g) instalacje chemiczne, w których wykorzystywane jest przetwarzanie chemiczne lub biologiczne do produkcji proteinowych dodatków do żywności, środków fermentacyjnych i innych substancji proteinowych. 

• instalacje do spalania, odzysku, oczyszczania lub wprowadzania do ziemi odpadów niebezpiecznych; 
• instalacje do spalania odpadów komunalnych o wydajności ponad 3 tony na godzinę; 
• instalacje do usuwania odpadów innych niż niebezpieczne o wydajności ponad 50 ton na godzinę; 
• składowiska odpadów odbierające ponad 10 ton odpadów na dobę lub o całkowitej pojemności ponad 25 000 ton, z wyjątkiem składowisk odpadów obojętnych.

7. Zakłady przemysłowe do: 

(a) produkcji masy celulozowo-papierniczej z drewna lub z podobnych materiałów włóknistych; 
(b) produkcji papieru i tektury, o zdolności produkcyjnej ponad 20 ton na dobę. 

(b) budowa dróg samochodowych i autostrad; 3/
(c) budowa nowej drogi o czterech i więcej pasmach ruchu, lub zmiana linii drogi i/lub poszerzenie istniejącej drogi o dwóch i mniej pasmach ruchu tak, aby zapewnić cztery lub więcej pasm ruchu, jeżeli ciągła długość odcinka nowej drogi lub zmiany linii drogi i/lub drogi poszerzanej będzie wynosiła 10 km i więcej. 

(b) porty handlowe, pirsy do załadunku i rozładunku połączone z portami lądowymi i zewnętrznymi (z wyjątkiem pirsów promowych), które mogą przyjmować statki o wyporności 1 350 ton.

11. (a) prace na rzecz transferu zasobów wodnych pomiędzy zlewniami rzek tam, gdzie celem tego transferu jest zapobieganie ewentualnym niedoborom wody i gdzie objętość przetaczanej wody przekracza 100 milionów metrów sześciennych rocznie;

(b) we wszystkich innych przypadkach, prace na rzecz transferu zasobów wodnych pomiędzy zlewniami rzek tam, gdzie przepływ wieloletni w zlewni poboru wody przekracza 2 000 milionów metrów sześciennych rocznie i gdzie objętość przemieszczanej wody przekracza 5% tego przepływu.

12. Wydobycie ropy naftowej i gazu ziemnego do celów komercyjnych tam, gdzie wydobywana objętość przekracza 500 ton na dobę w przypadku ropy naftowej i 500 000 metrów sześciennych na dobę w przypadku gazu. 

13. Zapory i inne instalacje służące do powstrzymywania lub stałego przechowywania wody tam, gdzie nowa lub dodatkowa objętość wody powstrzymywanej lub przechowywanej przekracza 10 milionów metrów sześciennych. 
 
14. Rurociągi do transportu gazu, ropy naftowej lub chemikalii o średnicy powyżej 80 mm i długości powyżej 40 km.
 
15. Instalacje do intensywnej hodowli drobiu i świń o liczbie większej niż:

(a) 40 000 miejsc w przypadku drobiu;
(b) 2 000 miejsc do produkcji świń (powyżej 30 kg); lub 
(c) 750 miejsc dla loch.

• zakłady wstępnej obróbki (operacje takie jak płukanie, bielenie, merceryzacja) lub barwienia włókien albo tekstyliów tam, gdzie wydajność obróbki przekracza 10 ton na dobę;
• zakłady garbowania skór zwierzęcych i innych tam, gdzie wydajność przerobu przekracza 12 ton wykończonego produkty na dobę;
• (a) rzeźnie o dobowej wydajności tusz powyżej 50 ton na dobę;

(b) procesy obróbki i przetwarzania mające na celu wytwarzanie produktów żywnościowych z:
i. surowców zwierzęcych (innych niż mleko) o dobowej wydajności wykończonych produktów większej niż 75 ton;
ii. surowców roślinnych o dobowej wydajności wykończonych produktów większej niż 300 ton (wartość przeciętna w stosunku kwartalnym);
(c) oczyszczanie i przetwarzanie mleka, przy ilości uzyskiwanego mleka większej niż 200 ton na dobę (wartość przeciętna w stosunku rocznym); 
• instalacje do usuwania lub recyklingu tusz zwierzęcych i odpadów zwierzęcych o wydajności przetwarzania ponad 10 ton na dobę; 
• instalacje do powierzchniowego oczyszczania substancji, obiektów lub produktów z wykorzystaniem rozpuszczalników organicznych, w szczególności do wykończania powierzchniowego, drukowania, powlekania, odtłuszczania, impregnacji wodoodpornej, sortowania według wymiarów, malowania, czyszczenia lub impregnowania, o wydajności przerobowej powyżej 150 kg na godzinę lub powyżej 200 ton rocznie; 
• instalacje do produkcji elektrod węglowych (trudno palnego węgla) lub elektrografitu poprzez spopielanie lub grafityzację; 

21. Postanowienia artykułu 6 ustęp 1 litera (a) niniejszej konwencji nie stosują się do żadnego z wyżej wymienionych projektów w przypadku podejmowania ich wyłącznie lub głównie w celu badania, opracowania i testowania nowych metod lub produktów przez mniej niż dwa lata, chyba że mogłyby one spowodować znaczny ujemny wpływ na środowisko lub zdrowie.
 
22. Każda zmiana lub poszerzenie zakresu działalności tam, gdzie takie zmiany lub poszerzenie zakresu spełnia kryteria i/lub wartości progowe ustanowione w niniejszym załączniku, podlega postanowieniom artykułu 6 ustęp 1 litera (a) niniejszej konwencji. Każda inna zmiana lub poszerzenie zakresu działalności podlega postanowieniom artykułu 6 ustęp 1 litera (b) konwencji.
 
 

1/ Elektrownie jądrowe i inne reaktory jądrowe przestają być takimi instalacjami z chwilą, gdy całe paliwo jądrowe i inne elementy skażone radioaktywnie zostały na stałe usunięte z miejsca instalacji. 

2/ W rozumieniu niniejszej konwencji, “port lotniczy” oznacza port lotniczy, który odpowiada definicji określonej w Konwencji Chicagowskiej z 1944 roku powołującej Międzynarodową Organizację Lotnictwa Cywilnego (Załącznik 14). 

3/ W rozumieniu niniejszej konwencji, “autostrada” oznacza drogę samochodową, która odpowiada definicji określonej w Umowie europejskiej o głównych międzynarodowych arteriach komunikacyjnych z 15 listopada 1975 roku.

1. W przypadku poddania sporu arbitrażowi zgodnie z artykułem 16 ustęp 2 niniejszej konwencji, strona lub strony zawiadomią sekretariat o przedmiocie arbitrażu i wskażą, w szczególności, artykuły niniejszej konwencji, których interpretacja lub stosowanie jest przedmiotem sporu. Sekretariat przekaże otrzymaną informację wszystkim stronom niniejszej konwencji.

2. Trybunał arbitrażowy składa się z trzech członków. Zarówno strona lub strony skarżące jak i inna strona lub strony sporu wyznaczą po jednym arbitrze, a dwóch wyznaczonych w ten sposób arbitrów powoła wspólnie trzeciego arbitra, który będzie przewodniczącym trybunału arbitrażowego. Przewodniczący nie może być obywatelem strony biorącej udział w sporze, ani jego miejsce stałego pobytu nie może znajdować się na terytorium żadnej z tych stron, ani nie może być zatrudniony przez którąkolwiek z nich, ani nie może być związany ze sprawą w żaden inny sposób.

3. Jeżeli przewodniczący trybunału arbitrażowego nie został wyznaczony w ciągu dwóch miesięcy od wyznaczenia drugiego arbitra, Sekretarz Wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej, na prośbę jednej ze stron sporu, wyznaczy przewodniczącego w ciągu następnych dwóch miesięcy.

4. Jeżeli jedna ze stron w sporze nie wyznaczy arbitra w ciągu dwóch miesięcy od przyjęcia zawiadomienia, druga strona może poinformować o tym Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który w ciągu następnych dwóch miesięcy wyznaczy przewodniczącego trybunału arbitrażowego. Po nominacji, przewodniczący trybunału arbitrażowego wezwie stronę, która tego nie zrobiła do wyznaczenia arbitra w ciągu dwóch miesięcy. Jeżeli strona ta nie dokona wyznaczenia arbitra, przewodniczący zawiadomi o tym Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który dokona tego wyznaczenia w ciągu następnych dwóch miesięcy.

5. Trybunał arbitrażowy wydaje decyzje zgodnie z międzynarodowym prawem oraz w zgodzie z postanowieniami niniejszej konwencji.

6. Każdy trybunał arbitrażowy ustanowiony na podstawie postanowień niniejszego załącznika przyjmie własne przepisy proceduralne.

7. Decyzje trybunału arbitrażowego, dotyczące zarówno spraw proceduralnych jak i przedmiotu sporu, będą podejmowane większością głosów jego członków.

8. Trybunał może podjąć wszelkie odpowiednie środki dla ustalenia faktów.

9. Strony sporu będą ułatwiać pracę trybunału arbitrażowego oraz, wykorzystując wszelkie środki znajdujące się w ich dyspozycji, będą w szczególności:

(a) dostarczały wszelkich stosownych dokumentów, ułatwień i informacji; oraz 
(b) umożliwią mu, jeśli to będzie konieczne, powoływania świadków lub ekspertów oraz uzyskiwania ich oświadczeń.

11. Trybunał arbitrażowy może, na żądanie jednej ze stron, zalecić zastosowanie przejściowych środków ochrony.

12. Jeżeli jedna ze stron w sporze nie zjawi się przed trybunałem arbitrażowym lub zaniecha obrony swojej racji, druga strona może zażądać, aby trybunał arbitrażowy kontynuował przewód i przedstawił końcową decyzję. Nieobecność strony lub zaniechanie obrony swojej racji nie będzie stanowić przeszkody dla trwania postępowania.

13. Trybunał arbitrażowy może wysłuchać i rozstrzygnąć o roszczeniu wzajemnym wynikającym bezpośrednio z przedmiotu sporu.

14. O ile trybunał arbitrażowy nie określi tego inaczej ze względu na szczególne okoliczności sprawy, wydatki trybunału arbitrażowego, włącznie z wynagrodzeniem jego członków, będą ponosić strony sporu w równych częściach. Trybunał będzie prowadził zapisy wszystkich wydatków i sporządzi dla stron na ten temat komunikat końcowy.

15. Każda ze Stron niniejszej konwencji, która w przedmiocie sporu ma interes o charakterze prawnym, i której decyzja w sprawie sporu może dotyczyć, może za zgodą trybunału interweniować w toku przewodu.

16. Trybunał arbitrażowy wyda orzeczenie w ciągu pięciu miesięcy od daty jego powołania, o ile nie uzna za konieczne rozszerzyć limit czasu na okres nie przekraczający pięciu miesięcy. 

17. Do orzeczenia trybunału arbitrażowego włącza się uzasadnienie. Orzeczenie jest ostateczne i wiążące dla wszystkich stron sporu. Trybunał arbitrażowy przekaże orzeczenie stronom sporu oraz sekretariatowi. Sekretariat ma przekazać otrzymaną informację wszystkim Stronom niniejszej konwencji.

18. Każdy spór, który może powstać pomiędzy Umawiającymi się Stronami, dotyczący interpretacji lub wykonania orzeczenia trybunału arbitrażowego może być przedłożony przez każdą Umawiającą się Stronę temu trybunałowi, który wydał orzeczenie, lub jeżeli ten ostatni nie jest osiągalny, innemu trybunałowi utworzonemu w tym celu w taki sam sposób, w jaki został powołany pierwszy.