Czarny bocian (Ciconia nigra) jest herbowym ptakiem Klubu.
Jest to tajemniczy ptak leśnych ostępów, trzymający się rozległych, wilgotnych i cichych lasów. "Bociana czarnego można nazwać "czarnym" jedynie w porównaniu z bocianem białym. W rzeczywistości jest on pięknym, barwnym ptakiem. Stary osobnik ma pierś i brzuch oraz pióra podogonowe białe, pozostałą część ciała brązowoczarną z metalicznym połyskiem. Po bokach głowy i na podgardlu połysk jest purpurowy i niebieski, na szyi zielony i niebieski, na całej górnej stronie ciała zielony i miedzianoczerwony (...) Bocian czarny trzyma się u nas wyłącznie lasów i rzadko wylatuje na otwarte przestrzenie. Unika on spotkania z bocianem białym, który go prześladuje i energicznie odpędza. W stosunku do człowieka jest płochliwy, zrywa się z większej odległości i nawet przy gnieździe trudno daje się podejść. Pożywienia nie zbiera na łąkach, lecz na bagnach lub nad rzekami, przy czym zazwyczaj brodzi w wodzie. Nie zjada tylu owadów i myszy co bocian biały, a jego pożywienie stanowią ryby i żaby." - napisał o nim znawca ptaków, prof. J. Sokołowski.
Bocian czarny zakłada gniazdo wysoko, na różnych gatunkach drzew liściastych. Nowe gniazdo jest niewielkie, jednak z każdym rokiem ptaki dokładają świeży materiał. Podobnie jak bocian biały, odlatuje na zimę do Afryki.
W Polsce bocian czarny podlega ochronie gatunkowej, a dodatkowo w otoczeniu wszystkich jego gniazd obowiązują specjalne zakazy tzw. ochrony strefowej, tzn. w promieniu 200 m od gniazda (a w sezonie lęgowym - 500 m) nie wolno robić nic, co mogłoby zaniepokoić ptaki.
Na Ziemi Lubuskiej jest 12-16 stanowisk lęgowych czarnego bociana. Gnieździ się on w starych drzewostanach mieszanych lub liściastych, zazwyczaj w poblizu terenów podmokłych, łąk i bagien sródlesnych. Żerujace ptaki spotyka się na śródlesnych łąkach i torfowiskach, a także na spuszczonych stawach i na terenach zalewowych w dolinie Warty i Odry.
